Rijtuig

Vanaf de tijd van de kerstening en de bouw van de eerste kerken, werd in kerken en er omheen begraven. De rijken in de kerken. Dat ging eeuwen door. In het begin van de 18e eeuw raakten de kerken en kerkhoven vol. Bij hoogwater was de toestand zorgelijk; grafzerken in de kerken kwamen omhoog. Daar is waarschijnlijk de uitdrukking 'rijke stinkerds' van afgeleid. Toen Maastricht in 1794 in Franse handen kwam en de kerken en kloosters op slot gingen, was het helemaal gedaan. Op 8 october 1798 werd door de Franse overheid bepaald dat tijdelijk op het voormalige kloosterkerkhof van de Capucijnen en de aangrenzende blekerij, het gebied tussen de Capucijnenstraat, Bogaardenstraat en Maagdendries, begraven moest worden. In de directe omgeving van de Uitbelderstraat dus. het was snel te klein en de zerken moesten worden overgebracht naar het nieuwe kerkhof op de Tongerseweg. De gedenksteen van Marres herinnert hier nog aan (zie foto).

Vanaf 1811 is een reeks personen eigenaar van dit perceel A247, zoals Hendrik Passé, Johannes Lambertus Smeets en Thomas Leopold van Beneden. In eerste instantie was het perceel vrij groot; in lengte iets meer dan de helft van de Uitbelderstraat. Er vonden opsplitsingen en samenvoegingen plaats met verschillende functies, maar dit gedeelte bleef 'bergplaats'. In 1896 verkoopt Van Beneden dit pand en twee belende percelen aan de familie Walthausen. De gevelsteen rijtuig of ‘kojts’ staat op het hoekhuis Batterijstraat 36 / Uitbelderstraat 1 en zou een verwijzing zijn naar een vroeger koetshuis op die plek. Inderdaad was er rond 1900 een stalhouderij en rijtuigenverhuur van de genoemde A. en G. Walthausen, maar die waren te vinden in de buurhuizen 36a en 38 (zie advertentie 28-03-1914 in Limburger Koerier). Op nr. 36 zelf was de steenkolenhandel van M. Dolhain-Defresne. Foutje dus? Maar daarom niet getreurd. De nieuwe steen heeft op die afgeplatte gevelhoek een heel fraai plekje gekregen.