17 In den wildeman 37

Het naambordje is er dan nog wel, maar de wildeman zelf heeft de benen genomen.

Dat een gevelsteen, die bij een verbouwing zeker gesteld werd, ook niet altijd veilig is opgeborgen, blijkt wel uit de geschiedenis van deze steen.
Oorspronkelijk afkomstig van Achter het Vleeshuis 4, bevond hij zich in 1912 in het museum, d.w.z. opgeslagen in de kelder onder het Dinghuis. Hij was toen nog compleet en intact zoals op een toen gemaakte foto te zien is. In 1923 lag de wildeman bij de Helpoort, toen ook een opslagplaats, van waaruit hij werd overgebracht naar de buitenplaats van het nieuwe LGOG-museum (Limburgs Geschied- en Oudheidkundig Genootschap) aan de Lenculenstraat. Volgens opgave miste de wildeman toen zijn hoofd.
Bij de overgang naar het vroegere Bonnefantenklooster werd het restant van loslopende gevelstenen overgebracht naar de gemeenteopslag in Limmel. Bij onderzoek ter plaatse in 1977 werd o.a. het onderschrift van de wildeman, in twee stukken gebroken, teruggevonden. De afbeelding zelf was verdwenen.

Een jaar later lagen de gevelstenen weer op de buitenplaats van het Bonnefantenklooster, terwijl ze bij de opening van het museum in het Entre-Deux daar naar toe verhuisden. Onder het motto liever kwijt dan rijk zijn er de nodige stenen herplaatst.
Het opschrift IN DEN WILDEMAN heeft toen een plaatsje gevonden in de Lenculenstraat 10.  

Vroeger was de wildeman graag gezien bij herbergen, want hij was het symbool van de dronkaards. Maar ook in de heraldiek was hij geen vreemde, veelal als schilddrager. Waarschijnlijk naar het voorbeeld van de god Hercules werd hij afgebeeld als een grote, sterke, naakte man met een knuppel en een leeuwenhuid of eikenloof om de heupen.

Als je hem dan ook nog één oog geeft, denk je meteen aan de cycloop.
Dat was de reden dat de bewoner van Cyclopenhof 12 voor zijn gevelsteen de (verdwenen) wildeman als voorbeeld heeft genomen.